ანაკლია არის პატარა სოფელი დასავლეთ საქართველოში, შავი ზღვის სანაპიროზე, რომელიც გამორჩეული იქნებოდა, რომ არა წარსული გრანდიოზული გეგმების მოწმეები, რომლებიც ახლა ამოდიან, შემთხვევით მიმოფანტული სანაპიროზე და მისცემენ მას. თავისებური ხიბლი და გარეგნობა.
სააკაშვილის გეგმით, აქ უნდა გაშენებულიყო ნახევარმილიონიანი ქალაქი, რომლის საფუძველი იქნებოდა საზღვაო პორტი – ლასიკას პროექტი. მის მშენებლობაზე მუშაობა დაწყებული იყო და უკვე დიდი თანხა იყო ჩადებული, როცა სააკაშვილის პარტიამ არჩევნები წააგო და პროექტი შეჩერდა.
მაგრამ მანამდეც, 21-ე საუკუნის დასაწყისში, დაიწყო კურორტის მშენებლობა, რომელსაც მიმდებარე სოფლის – ანაკლიის სახელი ეწოდა.
აქ ესპანელი არქიტექტორი ალბერტო დომინგო იყო მიწვეული, ამიტომ მძინარე ზღვისპირა ქალაქის ქუჩები სრულიად მოულოდნელად გადაიქცევა საკურორტო გეომეტრიად.
მაშ ანაკლიაში რისი დანახვა და დანახვა შეიძლება.
რუსთაველის ცენტრალური ქუჩა, რომლითაც ანაკლიაში შედიხართ, ეყრდნობა მოედანს, სადაც მშვიდად მთვრალი შადრევნებია.
ერთის მხრივ – გასეირნება ფრიალო პალმებით, მეორე მხრივ – ზღვაში ჩამავალი მდინარე ენგურია.
ენგურზე გერმანელი არქიტექტორის პიტერ ვალცის ხის ხიდი გაშლილია. ძალიან წარმატებული შენობა ანაკლიის სახის ერთ-ერთი საფუძველია. მისი სიგრძე 540 მეტრია და ანაკლიას სოფელ განმუხურთან აკავშირებს.
ხიდიდან იშლება ზღვის ულამაზესი ხედები, ასევე ენგურის პირი, სადაც მრავლადაა ჩიტები – თხემები, ღამის ყანჩა, იხვები, მწარე, კუდები და იბისი. ყანჩები ღამეს ათენებენ ახლომდებარე კუნძულის ხეების მწვერვალებზე და ლამაზად გამოირჩევიან თოვლივით თეთრი ბუმბულით გამწვანების ფონზე.
ხიდთან ახლოს ამოდის საოცარი სტრუქტურა, რომელიც ჰგავს თვითმფრინავის სადგურს ან უცხო ყვავილს. სინამდვილეში, ეს არის რესტორანი, სამწუხაროდ, არ მუშაობს.
ეს საოცარი ფორმის კოშკი დღის ნებისმიერ დროს მოულოდნელად კარგად გამოიყურება ზღვის ფონზე და მუდმივი ადგილია ფოტოგრაფიისთვის.
დამსვენებლებმა დანარჩენები ზღვაზე დაყვეს “ხიდის წინ” და “ხიდის მიღმა”.
ხიდამდე ადგილი უფრო მოვლილია. აქ უფრო მეტი ხალხია. შეგიძლიათ იქირაოთ მზის სალონები და ქოლგები, იქვე არის სადგომები, კაფეები და ზოგადად შორს არ არის გასასვლელი.
იმავე მხარეს არის სხვადასხვა დონის სასტუმროები, მიტოვებული ჩინური სახლი და იახტების ყურე ზღვაზე გადაჭარბებული წვდომით.
ხიდის შემდეგ, როგორც წესი, ნაკლები ხალხია და დანარჩენი აქ, როგორც იყო, უფრო “ველურია”.
მეტი ადამიანი ხდება მხოლოდ პლაჟის ბოლოს, სადაც მოსახერხებელია მანქანების მართვა. არის გასახდელები და საშხაპეები.
იმავე მხარეს არის წყლის პარკი. მასზე ბილეთი იყიდება მთელი დღის განმავლობაში. თქვენ არ შეგიძლიათ საკვების მოტანა თქვენთან ერთად, მხოლოდ იყიდეთ უკვე ადგილზე.
ბორცვის ამ მხარეს არის ნავიც. ის კარგად არის შემონახული და, სათანადო სიფრთხილით, შეგიძლიათ მის გემბანზე გასეირნება ან თავად საყრდენში ჩასვლა. მის დაფაზე კიბეც კი არის მიმაგრებული – ანუ მსურველთათვის სრულად მისადგომია.
კიდევ უფრო შორს არის პლაჟის ფრენბურთის სტადიონი. და კიდევ უფრო – დიდი ღია ამფითეატრი ძალიან წესიერი სცენით. სცენის პირისპირ მჯდომი მაყურებელი ერთდროულად ხედავს ზღვის სიგანეს და ის ძალიან ლამაზია.
აქ იმართება კონცერტები, ზოგჯერ ძალიან საინტერესო. კონცერტზე წასასვლელებს ვურჩევ აიღონ ხალიჩები, რადგან სავარძლების სკამი ბეტონია.
შემდეგ კი პლაჟი აფხაზეთის საზღვარზე ისვენებს. ჯერ კიდევ 2008 წელს ამ წყნარ ადგილას ჭურვები აფეთქდა და სამხედრო თვითმფრინავები ხმამაღალი ღრიალით მიფრინავდნენ… ახლა შეგიძლიათ მიუახლოვდეთ ლენტს, რაც ნიშნავს სასაზღვრო ზონას, რომლის იქითაც ვერ გავალთ.
თუ ანაკლიიდან ფეხით გაისეირნებთ წარუმატებელი ლაზიკისკენ, მაშინ არხის გადაკვეთის შემდეგ ჯერ აღმოჩნდებით ჭაობიან უბანში, სრულიად გამვლელი და გასავლელი გრუნტის გზაზე, გაივლით პატარა დასახლებას და აღმოჩნდებით ჩავარდნის ადგილზე. პორტი.
ეს არის მიწის დაცლილი სივრცე. ეს ყველაფერი მოწყვეტილი იყო და დაკეცილი იყო მოწესრიგებულ ლილვებში ზღვის გასწვრივ. ახლა ისინი თვალწარმტაცი მწვანილებით არიან დაფარულნი და ჰგვანან ანგარებს. შიშველი მიწის ადგილას ზოგჯერ მტვრის ქარიშხალი ჩნდება. ადგილობრივი მოსახლეობა ამ პრობლემის მოსაგვარებლად ხელისუფლებას მრავალი წელია მიმართავს, მაგრამ უშედეგოდ.
შემდეგ კი ისევ იწყება საინტერესო კონსტრუქციები.
პირველი არის აბსტრაქტული ფიგურა 31 მეტრის სიმაღლეზე. ის მაღლა დგას ნავსადგურზე ზღვამდე და მშვენივრად გამოიყურება ნებისმიერი მიმართულებით.
მახლობლად არის დასასვენებელი ცენტრი, მის უკან კი საკმაოდ იზოლირებული ტერიტორიაა რამდენიმე კოტეჯით და ველური სანაპიროთი.
მეორე შენობა, რომლის დანიშნულების გამოცნობა შეუძლებელია, არის იუსტიციის სახლი, ასევე მომავალი ქალაქის მერია. მას გზა აქვს გაყვანილი, პალმის ხეებით თვალწარმტაცი ჩარჩოებით.
და ასობით ბეტონის “კრაბი”, რომელიც უნდა გაემაგრებინა სანაპირო, გახდა მთელი ამ მრავალფეროვნების უცნაური დეკორაცია.
ისინი რიგებად არიან დაწყობილნი ან გროვად დაგროვებულნი, ხეებითა და ბალახებით გადაჭედილი, ღრძილებითაა ჩახლართული და გვერდებზე ხვლიკები ცვივა.
აქ ისეთი სიმშვიდეა, სანახაობა კი ისეთი არარეალურია, რომ ღირს აქ ჩამოსვლა. ანაკლიიდან დაახლოებით 7 კმ-ია. ხოლო 14 კმ-ის შემდეგ – საპორტო ქალაქი ფოთი.
მაგრამ ჩაღრმავებული სანაპირო ზოლის გამო იქ სიარული შეუძლებელია. ფოთისკენ მიმავალი გზა მხოლოდ ქალაქ ზუგდიდში გადის – სამეგრელო-ზემო სვანეთის ადმინისტრაციული ცენტრი. ამრიგად ანაკლიიდან ფოთამდე 67 კმ.
ანაკლიის პლაჟები კენჭოვანი და ქვიშიანია. ზღვაში შესასვლელი კენჭებზეა, მაგრამ რამდენიმე მეტრის შემდეგ ფეხქვეშ უკვე ქვიშაა.
ქვიშა ნაცრისფერია, ვულკანური, ურეკის ქვიშის მსგავსი. აქედან გამომდინარე, აქ ზღვის წყალი არ ჩანს გამჭვირვალე.
ანაკლიაში კლიმატი სუბტროპიკულია, მაგრამ რბილი, ნაკლები ნალექებით, ვიდრე მეზობელ ქალაქებში. გულუხვად ჩამოვარდნილი ნამი კვებავს ბალახებს, ამიტომ ზაფხულის ბოლოსაც კი აქ ვერ ნახავთ გამხმარ ბალახს.
გამაგრილებელი ქარის წყალობით, მზეზეც კი შეგიძლიათ დაიმალოთ ჩრდილში და დაელოდოთ სიცხეს, ხოლო ცხელი ღამე აქ იშვიათია.
ეს ხდება, რომ ტროპიკული წვიმები ჭექა-ქუხილით დაფრინავს, ჩვეულებრივ მოკლე და სანახაობრივი.
ანაკლიაში რამდენიმე მაღაზიაა და ყველა მთავარ ქუჩაზეა განთავსებული. მათში შემავალი პროდუქცია საკურორტო მარჟით იყიდება, ამიტომ ადგილობრივი მოსახლეობა და ვინც უფრო დიდხანს ისვენებს, 12 კმ გადის სოფელ დარჩელამდე, სადაც არის სუპერმარკეტების ქსელი და მცირე მაღაზიები, ან ზუგდიდამდე – 30 კმ.
იქ მისვლა შეგიძლიათ 24 ნომერი ლურჯი ავტობუსით – მგზავრობის ღირებულება 1 ლარია, ან თეთრი მიკროავტობუსით 2 ლარად. ლურჯი ავტობუსები გრაფიკით დადიან, თეთრიც, თითქოსდა, მაგრამ შეიძლება დააგვიანონ.
გრაფიკის ფოტო
ანაკლიაში საცხოვრებელი ყველა გემოვნებისა და ჯიბისთვისაა. ადგილობრივი მაცხოვრებლების სახლების ოთახებიდან 5-ვარსკვლავიან სასტუმროებამდე საცურაო აუზებით. არის კაფეები და რესტორნები.
აქ წყალს ონკანებიდან სვამენ. მაგრამ არის კარგი გაზაფხული. მისი კოორდინატებია: 42.396041, 41.575581.
წყალი თავდაპირველად გამოყოფს ცოტა წყალბადის სულფიდს, მაგრამ ის სწრაფად აორთქლდება. წყლის გემო რბილია, წყალი ცივი მიედინება და ბოთლი მაშინვე „ნისლდება“.
ანაკლიაშიც არის თონე – მდებარეობს გზის მარცხნივ, ზღვისკენ. ტანდურის პური გემრიელი, ხრაშუნა და ყოველთვის ახალია. GPS: 42.395687, 41.566559.
ანაკლიაში კარგია მეზობელ ქუჩებში გასეირნება, ბაღებით მოჭედილი ულამაზესი ქართული სახლების გვერდით. თქვენ გვერდით არაჩვეულებრივად ყურადღებიანი ძროხები და ცელქი ღორები გაივლიან. ზოგიერთზე შეგიძლიათ იხილოთ ხის სამკუთხა საყელოები – ისე, რომ ღორი არ აძვრეს შკოდაში ან სადრენაჟო მილში.
ძალიან კარგია ენგურზე სიარული. მის ნაპირებზე აყვავებული გამწვანება, მწვანე მდელოები, წყნარი დინება – ამ ყველაფერს დამამშვიდებელი ეფექტი აქვს. ენგურში თევზაობენ, განსაკუთრებით ხიდის მიდამოებში.
მათთვის, ვისაც დიდი ხნის გასეირნება სურს, არის შესაძლებლობა, გაიაროს ჯუნგლების მსგავსი ადგილები. აქ ნახავთ წყლის მდელოებს, ტბებს, უამრავ არხს, ფრინველებს და ძოვების კამეჩებს – მძლავრ ლამაზ ცხოველებს ელეგანტური რქებით.
ამ ადგილებისკენ მიმავალ გზაზე უზარმაზარი ევკალიპტის ხეები იქნება. ადრე აქ ბევრი იყო, მაგრამ მშიერ 90-იან წლებში უმეტესობა შეშისთვის მოჭრეს.
გზა წავა და ხედები ხშირად შეიცვლება. ასე მიაღწევთ ტყეს – ნამდვილ, უღრან, აუღელვებელ ტყეს. მაგრამ გზა უფრო შორს მიგვიყვანს და მიდის ზღვამდე – იქ, სადაც ლასიკა უნდა გაშენებულიყო. იქიდან, სანაპიროს გასწვრივ, პირდაპირი გზა ანაკლიისკენ. ეს მარშრუტი დაახლოებით 18 კილომეტრია.
ანაკლიაში მშვიდი ატმოსფეროა. რამდენიმე დღის შემდეგ შეგიძლიათ დაივიწყოთ კვირის რომელი დღეა ან თარიღი.
დამსვენებლების უმეტესობა ქართველია. აქ მშვიდი და ნელია. მთავარი ხმაური არის ფეიერვერკი ქორწილების დროს, რომელიც ჩვეულებრივ იმართება Palm Beach Hotel-ში მდინარის პირას.
თავად ანაკლიაში, მთავარ ქუჩაზე, მიტოვებული ადმინისტრაცია და კლუბური სახლებია. მაგრამ პოლიციის შენობა ფუნქციონირებს და პოლიცია რეგულარულად ჩანს ქალაქში.
აქ არის სერვისიც 112 – მისი კოშკი და შენობა მდ.
მაშველები წითელი ტანსაცმლით დადიან, საკმაოდ ბევრია და ფრთხილად მორიგეობენ პლაჟებზე.
ანაკლია წარმოიშვა ბერძნული კოლონიის ჰერაკლეას ადგილზე. XV-XVIII საუკუნეებში, უკვე ანაკლიად ქცეული, ძველი მენგრული სამთავროს გამაგრებული ნავსადგური იყო, 1723 წელს კი ოსმალეთის იმპერიის სავაჭრო პორტად.
1770 წელს ეს მიწა რუსმა და ქართულმა ჯარებმა დაიპყრეს და იმერეთის შემადგენლობაში შევიდნენ. სწორედ მე-19 საუკუნეში ანაკლიიდან გაჰყავდათ რუსებმა ჩერქეზული (ადიღეური) მოსახლეობა. დაიღუპა 400 ათასი ადამიანი, დაახლოებით ნახევარი მილიონი გააძევეს. აქედან მხოლოდ 180 000 გადარჩა. ჩერქეზები დაიღუპნენ არა მხოლოდ ბრძოლების შედეგად – რუსული ჯარების ტაქტიკა, სხვა საკითხებთან ერთად, შედგებოდა მაღალმთიანებისთვის წყლის ჩამორთმევაში და მათი მინდვრების დაწვაში. 2012 წელს ანაკლიაში ჩერქეზთა გენოციდის მსხვერპლთა ძეგლი გაიხსნა. GPS 42.395533, 41.565142.
ასევე ანაკლიაში არის XVIII საუკუნის დასაწყისის დანგრეული თურქული ციხე. მისგან იმდენად ცოტაა დარჩენილი, რომ გამოტოვებულ დეტალებს ძალიან დიდი, უბრალოდ უპრეცედენტო კენჭი ემატება.
ციხე მდებარეობს Palm Beach Hotel-ის ეზოში, ენგურის ნაპირზე. მისი ეზო მშვიდი და მყუდროა. მავთულები მოფენილია მერცხლებით. ციხის GPS კოორდინატებია 42.393385, 41.561655.
ციხიდან პატარა კუნძულზე ხიდია გადაყრილი, რომელიც ხიდიდან ჩანს. კუნძულს აქვს საკუთარი ატმოსფერო. ის თეფშივით ბრტყელია და მაღალი ხეებით დაჩრდილულია. კუნძულზე არის კოღოები.
განზოგადება: ანაკლია კარგი კლიმატის მქონე კურორტია, მშვიდი დასვენებისთვის.
აქ შეგიძლიათ დარჩეთ სამი დღე ან ერთი თვე. ყველა ავსებს თავის სამყაროს.
